અમેરિકામાં એક પંદર વર્ષનો છોકરો હતો જે એક દુકાનમાંથી ચોરી કરતા પકડાયો હતો. પકડાઈ જતાં, ગાર્ડના ચુંગાલમાંથી છટકી જવાનો પ્રયાસ કરતી વખતે દુકાનનો એક શેલ્ફ પણ તૂટી ગયો હતો.
ન્યાયાધીશે ગુનો સાંભળ્યો અને છોકરાને પૂછ્યું, "શું તેં ખરેખર બ્રેડ અને ચીઝનું પેકેટ ચોર્યું?"
છોકરાએ નીચું જોયું અને જવાબ આપ્યો – હા.
ન્યાયાધીશ :- કેમ?
છોકરો: મને તેની જરૂર હતી.
ન્યાયાધીશ :- તમારે તે ખરીદવું જોઈતું હતું.
છોકરો: પૈસા નહોતા.
ન્યાયાધીશ: તમે તે તમારા પરિવાર પાસેથી લઈ શક્યા હોત.
છોકરો:- ઘરમાં ફક્ત માતા છે. તે બીમાર અને બેરોજગાર છે, મેં તેના માટે બ્રેડ અને ચીઝ પણ ચોરી લીધા છે.
ન્યાયાધીશ: તમે કોઈ કામ નથી કરતા?
છોકરો:- હું કાર ધોવાનું કામ કરતો હતો. મેં મારી માતાની સંભાળ રાખવા માટે એક દિવસની રજા લીધી, તેથી મને નોકરીમાંથી કાઢી મૂકવામાં આવ્યો.
ન્યાયાધીશ: શું તમે કોઈની મદદ માંગી હોત?
છોકરો: હું સવારે ઘરેથી નીકળ્યો, લગભગ પચાસ લોકો પાસે ગયો, અને અંતે મેં આ પગલું ભર્યું.
ઉલટતપાસ પૂરી થઈ, ન્યાયાધીશે ચુકાદો આપવાનું શરૂ કર્યું, ચોરી અને ખાસ કરીને બ્રેડની ચોરી એ ખૂબ જ શરમજનક ગુનો છે અને આ ગુના માટે આપણે બધા જવાબદાર છીએ.
"કોર્ટમાં હાજર દરેક વ્યક્તિ… મારા સહિત, ગુનેગાર છે, તેથી અહીં હાજર દરેક વ્યક્તિને દસ ડોલરનો દંડ ફટકારવામાં આવે છે. દસ ડોલર ચૂકવ્યા વિના કોઈ પણ અહીંથી બહાર જઈ શકશે નહીં."
આટલું કહીને, ન્યાયાધીશે પોતાના ખિસ્સામાંથી દસ ડોલર કાઢ્યા અને બાજુ પર રાખ્યા અને પછી પેન ઉપાડીને લખવાનું શરૂ કર્યું:- આ ઉપરાંત, ભૂખ્યા બાળક પ્રત્યે માનવીય વર્તન ન કરવા બદલ હું સ્ટોર પર એક હજાર ડોલરનો દંડ લાદું છું. અને તેને પોલીસને સોંપી દીધો. કર્યું.
જો ચોવીસ કલાકની અંદર દંડ જમા કરવામાં નહીં આવે, તો કોર્ટ સ્ટોરને સીલ કરવાનો આદેશ આપશે.
કોર્ટ દંડની સંપૂર્ણ રકમ આ છોકરાને આપીને તે છોકરાની માફી માંગવા માંગે છે.
ચુકાદો સાંભળ્યા પછી, કોર્ટમાં હાજર લોકોની આંખોમાંથી માત્ર આંસુ જ વહેવા લાગ્યા નહીં, પરંતુ તે છોકરો પણ રડવા લાગ્યો. છોકરો વારંવાર ન્યાયાધીશ તરફ જોઈ રહ્યો હતો, જે પોતાના આંસુ છુપાવીને બહાર ગયા હતા.
શું આપણો સમાજ, વ્યવસ્થા અને અદાલતો આવા નિર્ણય માટે તૈયાર છે?
ચાણક્યએ કહ્યું હતું કે "જો કોઈ ભૂખ્યો વ્યક્તિ રોટલી ચોરી કરતા પકડાય તો તે દેશના લોકોને શરમ આવવી જોઈએ."
न्यायाधीश की अनोखी सज़ा | हिन्दी अनुवाद (Full Hindi Translation)
अमेरिका में एक पंद्रह वर्षीय लड़का था जो एक दुकान से चोरी करते पकड़ा गया था। पकड़े जाने पर, गार्ड से छूटने की कोशिश करते हुए दुकान का एक शेल्फ भी टूट गया।
न्यायाधीश ने मामला सुना और लड़के से पूछा,
"क्या तुमने सच में ब्रेड और चीज़ का पैकेट चुराया?"
लड़के ने नज़र झुका ली और कहा — "हाँ।"
न्यायाधीश: "क्यों?"
लड़का: "मुझे उसकी ज़रूरत थी।"
न्यायाधीश: "तुम्हें वह खरीदना चाहिए था।"
लड़का: "मेरे पास पैसे नहीं थे।"
न्यायाधीश: "तुम अपने परिवार से मांग सकते थे।"
लड़का: "घर में सिर्फ मेरी माँ हैं। वह बीमार और बेरोज़गार हैं। मैंने यह चोरी उन्हीं के लिए की।"
न्यायाधीश: "क्या तुम कोई काम नहीं करते?"
लड़का: "मैं कार धोने का काम करता था, लेकिन माँ की देखभाल के लिए एक दिन की छुट्टी ली, तो मुझे निकाल दिया गया।"
न्यायाधीश: "क्या तुमने किसी से मदद मांगी?"
लड़का: "मैं सुबह से घर से निकला था, लगभग पचास लोगों से मदद मांगी, लेकिन किसी ने नहीं की — तब मैंने यह कदम उठाया।"
पूछताछ के बाद न्यायाधीश ने निर्णय सुनाया —
"चोरी, विशेष रूप से ब्रेड की चोरी, बहुत शर्मनाक अपराध है। लेकिन इस अपराध के लिए केवल यह लड़का नहीं, हम सब ज़िम्मेदार हैं।
इसलिए अदालत में मौजूद हर व्यक्ति — मेरे सहित — दोषी है। यहाँ मौजूद हर व्यक्ति पर दस डॉलर का जुर्माना लगाया जाता है। कोई भी व्यक्ति तब तक अदालत से बाहर नहीं जाएगा जब तक वह जुर्माना नहीं भर देता।"
यह कहकर न्यायाधीश ने खुद अपने जेब से दस डॉलर निकाले और रखे। फिर लिखा —
"इसके अलावा, एक भूखे बच्चे के प्रति अमानवीय व्यवहार के लिए मैं दुकान पर एक हज़ार डॉलर का जुर्माना लगाता हूँ। अगर 24 घंटे के भीतर यह राशि जमा नहीं की गई तो दुकान को सील कर दिया जाएगा।"
अदालत ने आदेश दिया कि पूरा जुर्माना उस लड़के को दिया जाए और दुकान उससे माफ़ी मांगे।
निर्णय सुनते ही अदालत में मौजूद सभी की आँखें नम हो गईं। वह लड़का भी रोने लगा। वह बार-बार न्यायाधीश को देख रहा था, जो खुद अपने आँसू छिपाते हुए अदालत से बाहर चले गए।
क्या हमारा समाज और हमारी अदालतें ऐसे फैसलों के लिए तैयार हैं?
चाणक्य ने कहा था —
"यदि कोई भूखा व्यक्ति रोटी चुराते पकड़ा जाए, तो उस देश के लोगों को शर्म आनी चाहिए।"
The Judge’s Unique Punishment | English Translation (Full Story)
In America, a fifteen-year-old boy was caught stealing from a shop. While trying to escape the guard, he accidentally broke one of the shelves.
The judge listened to the case and asked the boy,
“Did you really steal a packet of bread and cheese?”
The boy looked down and said, “Yes.”
Judge: “Why?”
Boy: “Because I needed it.”
Judge: “You should have bought it.”
Boy: “I had no money.”
Judge: “You could have asked your family.”
Boy: “I live only with my mother. She’s sick and unemployed. I stole it for her.”
Judge: “Don’t you work?”
Boy: “I used to wash cars, but I took one day off to care for my mother, and they fired me.”
Judge: “Did you ask anyone for help?”
Boy: “I left home in the morning, asked around fifty people for help, but no one responded. In the end, I did this.”
After hearing everything, the judge began his verdict:
“Stealing — especially bread — is a shameful act. But this crime is not only the boy’s fault; it is ours too.
Every person present in this courtroom — including myself — is guilty. Therefore, I fine everyone here ten dollars. No one will leave without paying.”
He took ten dollars from his own pocket and placed it aside. Then he wrote,
“In addition, I fine the store one thousand dollars for showing inhumanity toward a hungry child. If not paid within 24 hours, the store will be sealed.”
The court ordered that the total fine be given to the boy, and the store must apologize to him.
As the verdict was read, tears filled everyone’s eyes — even the boy began to cry. He kept looking at the judge, who quietly left the courtroom, hiding his own tears.
Are our society and courts ready for such judgments?
Chanakya once said:
“If a hungry man is caught stealing bread, the shame belongs to the society, not the man.”
English (US) · 